Bir sabah uyanıyoruz bir çocuk masum ve karşılıksız sevilmek yerine cinsel tacize uğramış, sinirleniyoruz, lanetliyoruz, vahlanıyoruz...

Bir sabah uyanıyoruz bir kadın kocası, babası ya da sevgilisi tarafından öldüresiye sevilmiş! Sinirleniyoruz, lanetliyoruz, vahlanıyoruz...

Bir sabah uyanıyoruz bir okulda şiddetli bir eğitim ekranlara yansıyor, sinirleniyoruz, lanetliyoruz, vahlanıyoruz...

Ve yine bir sabah uyanıyoruz bir uçak düşmüş, içinde 11 kişi, hepsi kadın, hepsi ölmüş...

Peki, biz ne yapıyoruz? Sinirleniyor muyuz? Evet, peki neden? İnsan olduğumuz ya da ölenler insan oldukları için mi? Bir babanın ya da bir annenin evladı oldukları için mi? Arkadaşlarını yalnız bırakmayarak mutlu günlerini paylaşmaya çalıştıkları için mi?

Hayır, maalesef hayır...

Biz sinirleniyoruz, lanetliyoruz hatta vahlanmaktan öte geçmişiz, nerdeyse sevineceğiz. Neden?

Çünkü ikiyüzlülüğümüz ortaya dökülmüş. Konu sadece insan olmanın dışına taşmış, çocuk, kadın ya da hayvanlar için verdiğimiz üzgün nidalar rafa kalkmış.

Çünkü bekârlığa veda partisi dönüşü yaşandı bu kaza, çünkü kaza öncesi eğlence görüntüleri paylaştı bu kadınlar, çünkü güzel ülkemiz yerine Dubai'yi tercih etmişlerdi eğlence için vs. vs.

Ya biz çürüdük mü? Toplum olarak öldük de arkamızdan ağlayanımız mı kalmamış? İnsanlık denen olgu sözlük aralarında mı tozlanmış? Sahte maskelerin ardındaki yüzler bu kadar mı şeytanlaşmış? Vicdan denen olgu bu kadar mı taşlaşmış?

Bazı okuyucularımız kızmayın bana lütfen. Her gün bu haberleri okurken yeterince yüreğim burkulurken bugün kaza haberlerinin ardından nerdeyse "OH OLSUN" diyebilecek seviyeye inen yorumları gördükçe daha çok söylenmek geliyor içimden inanın.

Haberin içeriği çocuk oldu mu sözde üzülen hatta  vahlanan bu insan!lar, hayvanlara yapılan acımasız hareketlere bile lanet okurken, söz konusu eğlence dönüşü kişilerin ölümü üzerine neredeyse göbek atacaklar. Böyle acı bir olayda bile nasıl bu kadar acımasız, vicdansız ve kalpsiz olabiliyoruz? Hiç tanımadığımız insanlara karşı bile bu kadar kin ve nefret dolu olmanın ağırlığını nasıl taşıyoruz?  

Biz geçmişi çok sağlam temellere dayanan, misafirperverlik konusunda hiçbir toplumun elimize su dökemeyeceği, merhametinden ve ahlakından asla vazgeçmeyen bir toplumken ne zaman bu hallere düştük anlamak çok zor. Ekranlarda gördüğümüz ya da duyduğumuz, belki çevremizden şahit olduğumuz bu üzücü olaylar karşısında nerdeyse hiç bir şey yapmıyoruz. Şiddet seslerine kulağımızı tıkıyor, aile meselelerine karışmıyor hatta görmezden geliyoruz. Sorunlar karşısında çözüm aramak yerine bana dokunmayan yılan bin yaşasın mantığıyla hayatımıza devam ediyoruz. Eleştirmekten de utanmıyoruz.

Evet, hiçbir çocuk kirli ellerin sermayesi değildir.

Evet, hiçbir kadın kocasının, babasının ya da sevgilisinin malı değildir.

Evet, hiçbir insan sırf hatalı diye şiddeti, aşağılanmayı ya da hor görülmeyi hak etmez.

Evet, hiçbir kadın ya da adamın ölümü eğlendiği için, kendi kazandığı parasını istediği gibi harcadığı için ve arkadaşlarıyla mutluluk pozları verdiği için mutlulukla karşılanmaz.

Ama asıl mesela insan olabilmektedir. Sadece çocuk tacizcisine kızarak oturur kendimizi ve ailemize insan olabilmenin gereğini öğretemezsek, sadece karısını ya da kocasını öldüren kişilere kızıp olaylara insan olma boyutuyla bakamaz ve bu bakışı çocuklarımıza kazandıramazsak, sadece yanlış yaptı diye birine sinirlenirken kendimizin de her gün yanlışlar yaptığını unutur ve insan olanın hatalarıyla var olduğunu hatırlamazsak, bizim yanlışlarımızın başkalarının doğrusu olabileceğini bilmezsek, insan olabilmeyi öğrenemez ve öğretemezsek nereye gidecek bu toplumun sonu.

Bakın araştırın hak dinlerin hepsinin temeli insan olabilmeye dayanır. Koyulan her kuralın arkasındaki hakikat ve gerekçe insan olabilmek adına vardır. Hırsızlık yapma, yalan söyleme, cinayet işleme, zina yapma, vs. vs. Allah insanların hırsızlık yapmamasıyla mı, yalan söylememesiyle mi, birisini öldürememesiyle mi, zina yapmamasıyla mı yücelir? Hayır, yaradanın bunların hiçbirine ihtiyacı yoktur. Asıl mesele insan olabilmektir insan. Bu kurallar insanlık için vardır.

Soruyorum... Bir başkasının çocuğuna acırken kendi çocuğumuza insan olabilmeyi ne kadar öğretiyoruz?

Şiddeti kınarken biz insanlık adına ne yapıyoruz? Ya da eleştirirken kendimize ne kadar bakıyoruz?

Biz İslam’ın ışığıyla yüzyıllarca yoğrulmuş bir medeniyetin çocuklarıyız. Yakıp yıkmadan kurmayı, bölüp parçalamadan bir araya getirmeyi, düşeni tutup kaldırmayı kanımızda, genlerimizde, hamurumuzda bulabiliriz. Yaratılanı Allah için karşılıksız sevmeyi  aslında biliriz biz.

O halde anneler çocuklarınıza önce sevmeyi,babalar çocuklarınıza önce değer vermeyi, kardeşler kardeşlerinize önce paylaşmayı,insanlar etrafınızdakilere önce insan olabilmeyi öğretin. Bırakalım kinle nefretle birilerini eleştirmeyi insan olduğumuzu hatırlayalım.