Bu yaşıma kadar çok cenazelere katıldım. Tabii ki; Allah rızası için. Eş, dost, tanıdık, tanımadık. Hepsinin namazlarını kıldım ve kılmaya da devam etmeye çalışıyorum.

Ancak şu son yıllarda ôyle gösterişlere dönüştü ki cenaze evlerimiz, ölen kişiyi unutup evleri adeta restorantlar çevirdik.

Şimdi bakın; Cenaze zuhur edince cenaze sahibi  inanın; ne yapacağını şaşırır.

Mezar açılacak, ölüm raporu alınacak, cenaze yıkanıp kefenlenecek, camiye konacak, imam ayarlanacak ve kıymalı yaptırılacak.

Eskiden cenazesi olana 3 gün yakınları tarafından yemek getirilirdi. Şimdi cenazeye gelenler hediyelik horoz gibi oturup kıymalı bekliyor. Yahu bırakın insanlar acılarını yaşasınlar. Defin sırasında cenaze zengin aileye aitse; bir çoğunu tenzih ederim ama, maalesef imamın biri bırakır, diğeri alır, okudukça açılır, açıldıkça okurlar. Sonra taziye verilir ama eve de gelinir kıymalı için. Neden?

İnsanlar sanki restorana gelmiş gibi yemeğe üşüşülür. Tatlılar yenir, zengin cenazesi ise okuyanlar sıraya girer. Biri bitirir, diğeri başlar. Kimsenin yemekten, içmekten ölümü konuşmak aklına gelmez. Hoca okur, gelenler yer içer, sanki kutlama... Sonra gelenlere seccade(hiç namaz kılmayanlar ve kılmayacaklar kapışır), kutsal kitabımız asla açılmasa, okunmasa da kapışılır, kahve, helva, şeker vs. dağıtılır. Kutlama sona erer.

Gösterişin son ayağı ise mezardır. Gösterişli, şatafatlı mezarlar yaptırılır, milletin gözüne sokulur. İlginç figürler, yazılar, gösterişin son durağı da tamamlanır. Neden bu gösteriş, neden bu kompleks, neden hep başkalarıyla mukayese?

Allah hayır işlerinde, iyi insan olmada da yarışmayı nasip etsin. Gösteriş bir hastalıktır.

Ama tüm saydıklarımıza kimse dur, yapmayalım diyemedi..

KORONA VİRÜSÜ BUNU BAŞARDI